رانندگی در ارتفاع وحشتناک 

کارگران در ارتفاع یک پل در حال ساخت 

پرش از ارتفاع زیاد

 تمرین در ارتفاع و سازگاری های سیستم قلبی – عروقی 

مقدمه:

به هنگام تمرین در ارتفاع و سازگاری ها و پاسخ های فیزیولوژیکی چندین عامل در نظر گرفته می شود که اولین و مهمترین آنها درجه یا وسعت هایپوکسی می باشد

با صعود کردن به ارتفاع بالاتر مقدار اکسیژن در محیط جو یا تنفس کاهش پیدا می کند (PIO2) در ارتفاع پایین اشباع اکسیژن شریانی( SaO2 ) در حالت استراحت عموماً به نحو مطلوبی حفظ می شود، و بنابراین اختلال ناچیزی در هموستاز ایجاد می شود.

با این وجود با صعود به ارتفاعات متوسط ( بالاتر از 300 متر یا 800 فوت) به مقدار جرئی کاهش اشباع اکسیژن شریانی از 95% به 92% مشاهده می شود و فشار اکسیژن جو به 110 در مقایسه با 159 میلیمتر جیوه سطح دریا کاهش می یابد و در ارتفاعات بالاتر از 5000 متر فشار اکسیژن جو به 85 میلیمتر جیوه و کاهش اشباع اکسیژن به 80% یا پایین تر کاهش می یابد، این کاهش در فشار اکسیژن دم منجر به کاهش اشباع اکسیژن شریانی در ارتفاعات بالا و اختلال در هموستاز می شود.

نکاتی در رابطه با تغذیه در ارتفاعات و کوهستان

با توجه به تغییراتی که ارتفاع روی کلیه سیستمهای فیزیولوزیک بدن انسان میگذارد وشرایط نامساعدی که یک کوهنورد ودستگاه گوارش وی با آن مواجه است بحث نوع تغذیه وتغذیه مناسب از مهمترین مقولات علم پزشکی ارتفاع وعلم تغذیه میباشد.

درورزش کوهنوردی هیچ سفارش استاندارد وموکدی مبنی بر نوع تغذیه برای کوهنوردان وجود ندارد ومهمترین اصل ذائقه فرد در ارتفاع میباشد.

چه بسا غذاهای بسیار لذیذی که فرد در منزل ودر ارتفاع پایین با میل فراوان تناول می کند ولی در محیط کوهستان جزو بد مزه ترین غذاها و عامل بی اشتهایی فرد در ارتفاع باشد.

بر طبق این اصل هر فردی میبایست خود رژیم مناسب تغذیه ای خود را انتخاب کند.