بیمارى حاد کوهستان

این بیمارى شایع‌ترین شکل بیمارى ارتفاعات است و حتى ممکن است در ارتفاعى به اندازه ۶۵۰۰ پا (حدود ۲۰۰۰ متر) نیز رخ دهد. علائم آن عبارتند از:

سردرد، احساس خستگی، تهوع، نفس‌نفس زدن، تندى ضربان قلب، و اختلال در خواب. این علائم هنگام فعالیت بدتر مى‌شود و معمولاً بعد از چند روز و با سازگار شدن شما با ارتفاع زیاد، برطرف مى‌گردد.

 کمک‌هاى اولیه

در ادامه مطلب

کوه گرفتگی و ارتفاع زدگی و کمک های اولیه درمان آن

علل بیماری ارتفاع

چیست؟ در سطح دریا غلظت اکسیژن در حدود ۲۱% است و فشار بارومتری به‌طور میانگین ۷۶۰ میلی‌متر جیوه است. با زیاد شدن ارتفاع، غلظت در همان حد باقی می‌ماند ولی تعداد مولکولهای اکسیژن در هر تنفس کاهش می‌یابد. در ارتفاع ۳۵۰۰ متری فشار بارومتری تنها ۴۸۳ میلی‌متر جیوه است. یعنی تقریباً ۴۰% کاهش در مولکولهای اکسیژن موجود در هر تنفس. جهت اکسیژن رسانی مناسب به بدن سرعت تنفس شما (حتی در هنگام استراحت) باید افزایش یابد. این تهویه اضافی محتوای اکسیژن خون را بالا می‌برد ولی

نه در حد غلظت اکسیژن در سطح دریا. از آنجایی که مقدار اکسیژن مورد نیاز برای فعالیت تغییری نکرده است، بدن باید خود را با مقدار کمتر اکسیژن تطبیق دهد. به علاوه به دلایلی که کاملاً مشخص نیست، ارتفاع زیاد و فشار کمتر هوا باعث نشت مایع از مویرگها می‌شود که همین عامل می‌تواند باعث افزایش مایع در

ریه و مغز شود.

 آشنایی با کوه گرفتگی و ارتفاع زدگی و کمک های اولیه درمان آن

حالتی که دراثرافزایش ارتفاع و فعالیت شدید بدنی در شخص بوجود می آید کوه گرفتگی یاارتفاع زدگی یا altitude sikness نامیده می شود.

مهمترین علائم کوه گرفتگی عبارتند از: 1 - از دست دادن اشتها2 - افزایش غیر طبیعی ضربان قلب و دم و بازدم 3 - تنگی نفس4 -اختلال در سیستم گوارشی 5- سردرد شدید 6- قرمز شدن چشم ها 7- عدم تمرکز حواس 8-کاهش بینایی و شنوایی 9- تنفش شین ستوکی (chyne-stoke) که علامت ارتفاع زدگی حاد است؛ تنفس به یکباره شدید شده و بعد از چند ثانیه به حالت اول برمیگردد.

پرش از ارتفاع بدون چتر

لذت سنگنوردی