آسیب دیدگی های پا در سنگ نوردان
آسیب دیدگی های پا در سنگ نوردان
در حالیکه آسیب دیدگی قسمت های فوقانی بدن سنگ نوردان بسیار زیاد مورد بحث قرار می گیرد، اما به ندرت آسیب دیدگی قسمت های پائینی بدن سنگ نوردان مورد توجه بوده است. با این حال 50 درصد آسیب دیدگی ها مربوط به قسمت پا و ران می باشد که در اثر سقوط به زمین و یا در طی فرود پیش می اید که اکثرا شامل کشیده شدن ، کوفتگی ، شکستگیهای اندام تحتانی مثل شکستگی استخوان درشت نی و نازک نی می باشد. همچنین استفاده زیاد از کفش های تنگ سنگنوردی نیز منجر به تغییرات بیو مکانیکی و وارد آمدن فشار زیاد به قسمت جلوی پا می شود .
مقدمه:
صخره نوردی ورزشی رو به رشد می باشد که در سراسر جهان علاقه مندان زیادی دارد. ذاتا صخره نوردی یک ورزش خطر ناک و با ریسک بالا محسوب می گردد و گزارشات آسیب دیدگی های ورزشکاران این رشته نیز متناقض می باشد. اغلب در مقالات علمی، به آسیب دیدگی های موردی و صدمات مربوط به سر و دست و قسمت های فوقانی بدن ورزشکار اشاره شده است که برای تجزیه و تحلیل علمی قابل استناد نمی باشند. اما اخیرا در یک تحقیق مستند علمی، دکتر شافل از کشور آلمان ؛ 604 ورزشکار صخره نورد آسیب دیده را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد که فراوانی و میزان شیوع صدمات را در ده قسمت از بدن در جدول زیر مشاهده می فرمائید.
جدول صدمات سنگنوردی
به طور خلاصه اکثر مطالعات نشانگر این حقیقت است که اکثرا قسمت های فوقانی بدن صخره نوردان مورد صدمه قرار می گیرد و در حالیکه جراحات و زخم های شدید بیشتر در قسمت های پائینی بدن رخ می دهد.
از سویی دیگر کفش های صخره نوردی مدرن ؛ به گونه ای طراحی شده اند که بر انگشتان پا ، به خصوص انگشت بزرگ پا فشار زیادی وارد می کنند . همچنین صخره نوردان برای انکه بر روی لبه ها بهتر بایستند و تعادل و سایش بهتری بر روی برجستگی های دیواره داشته باشند سایز های کوچکتر را انتخاب می کنند که در نتیجه این وضعیت در دراز مدت به تغییر بیو مکانیکی شکل پا منجر می شود.
جراحت پا:
اکثر جراحت هایی که در سنگنوردان رخ می دهد در اثر سقوط کردن می باشد که به دو صورت می باشد.
1- سقوط و سپس برخورد با سطح عمودی دیواره و ...
2- سقوط و سپس برخورد شدید با سطح افقی زمین.
در حالت اول ؛ صخره نورد در حین بالا رفتن ؛ منحرف شده و سقوط نموده و به دیواره برخورد می کند که با توجه به ارتفاع سقوط ، نحوه پیچش و کشش طناب و فاکتور سقوط ، می تواند طیفی از آسیب و شکستگی و جراحت را متوجه سنگنورد نماید. در حالت دوم و در اثر سقوط جراحاتی مثل شکستگی مچ پا و مفصل آرنج متوجه ورزشکار است. به طور کلی یک سقوط از ارتفاع کوتاه با فاکتور سقوط بالا می تواند بسیار خطرناک باشد . همچنین ابزاری مثل گری گری می تواند فاکتور سقوط را افزایش دهد.خاطرنشان می سازد که سقوط از یک ارتفاع 8 پایی می تواند بسیار خطرناک باشد و دامنه ای از جراحات را در مچ پا ، مفصل ها، رباط ها و آرنج ایجاد نماید.
که البته این جراحات (کوفتگی، شکستگی آرنج و مچ پا، پیچیدگی آرنج با صدمه ی رباط جانبی)؛ با افزایش علاقه مندان به سنگ نوردی داخل سالن و بولدرینگ در حال رشد است. درصعود بولدرینگ مسیــر طی شده توسط سنگنـورد کوتاه و تعداد گیره های مسیــر بسیار کم می باشد، ولـــی مسیر آن فوق العاده مشکل و سخت است. معمولا” دیواره های مــورد استفاده در این روش ارتفاع کمی دارد، عبور از مسیر بولدرینگ قدرت بدنی، تکنیک و تمرکز بالایی می خواهد.
در این روش معمولا” سنگنوردان به خاطر ارتفاع کمی که با سطح زمین دارند (بین 1 الی 6 متر) بدون وســایل و ابزار های حمایتی صعود می کنند، این روش معمولا” بین سنگنوردان به نام بولدر معروف است. البته از 10 سال پیش کمیسیون پزشکی در (UIAA) "انجمن بین المللی کوهنوردان" خطرات این ورزش را بیشتر مورد توجه قرار داده است ودر اثر این بررسی ها فدراسیون بین المللی کوهنوردی( IFSC) در صدد است تا رقابت های بولدرینگ داخل سالن را محدود نماید. دکتر ناوف و همکارانش در سال 1962 در طی یک دوره 5 ساله ورزشکاران سنگنورد آلمان و جراحت هایشان را مورد مطالعه قرار دادند و به 699 جراحت پی بردندکه 345 مورد آن مربوط به جراحت های شدید پا ئین تنه میشد. همچنین اکثر شکستگی ها و کوفتگی ها مربوط به روی پا بودند ؛ در حالیکه اکثر صدمات تاندونی مربوط به انگشتان دست می شد. و نیز در یافتند که پیچیدگی آرنج ؛ یک شکستگی رایج در بین صخره نوردان می باشد. مطالعات سالیان بعد خطوط راهنما و استاندارد هایی را نشان داد که باید در درمان ؛ جراحی و مدیریت صدمات ورزش سنگنوردی مورد توجه قرار داد.
مدیریت صدمات وسیع مچ پا:
بعضی از صدمات مچ پا موسوم به (po) در سنگنوردان حتی با عکسبرداری توسط اشعه یکس نیز قابل تشخیص نمی باشند و تنها توسط MRI قابل تشخیص هستند .برای نمونه می توان به یک زن کوهنورد 20 ساله اشاره نمود که در اثر زمین خوردن در حین بولدرینگ مچ پای او پیچ خورد و یک سال و نیم بعد از آسیب، در بیمارستان دیگری ، نوع آسیب را تشخیص دادند و بعد از عمل جراحی و طی یک مدت طولانی که از درد شکایت داشت، بهبود یافت. همچنین مدیریت صدمات شانه نیز به تخصص بالایی نیاز دارد . روند بعد از عمل شامل 6 هفته عدم تحرک است و بعد از 3 ماه بیمار اجازه دارد تا کار های روزانه سنگین را انجام دهد که بردباری آگاهانه بیمار را می طلبد.
در رفتگی تاندون قسمت خارجی ساق پا در کوهنوردان:
در رفتگی شدید قسمت خارجی ساق پا نادر است و عموما در اسکی باز ها دیده می شود. با این وجود تعداد 911 آسیب کوهنوردی در طول 4 سال تحقیق(از سال 2009 تا 2012) را دکتر شافل و دکتر کوپر آلمانی مورد ارزیابی قرار دادند و سه کوهنورد را با این آسیب شناسایی کردند . در این نوع صدمه انگشت بزرگ پا و تاندون مربوطه برگشته و با کشش زیاد بند بالایی ساق پا همراه است .در این حالت بیمار درد زیادی داشته و به مراقبت های ویژه ارتوپدیک و جراحی نیاز دارد. پس از جراحی بیمار اجازه دارد تا بعد از 8 هفته؛ کوهنوردی سبک داشته باشد.
همانطور که توضیح دادیم اکثر سنگنوردان تمایل دارند تا کفش دو سایز کوچکتر بپوشند که این وضعیت فشار بیومکانیکی زیادی به پا وارد می کند و در موقع زمین خوردن ، انتشار و ریسک صدمات شدید را افزایش می دهد. دکتر شافل و همکارانش 30 سنگنورد حرفه ای مرد را مورد ارزیابی قرار دادند که حداقل هفته ای 10 ساعت تمرین سخت سنگنوردی داشتند. 87 درصد این افراد پذیرفته بودند که با میل و رغبت کفش تنگ و درد را تحمل می کنند تا به عملکرد بهتری بر روی سنگ برسند .
ا بررسی های بیشتر بر روی پاهای این افراد مشکلاتی مثل شست پای کمانی، تومور ناخنی، کیست استخوانی، انگشتان مرده و سیاه، عفونت و پوست پوست شدن و شکستگی ناخن ها ، پینه پا، بیماری قارچی و تاول زدگی تشخیص داده شد . دکتر کلاین نیز شرایط پای100 سنگنورد (شامل 73 مرد و 27 زن) را مورد بررسی قرار داد که 81 درصد از کفش های نامناسب شکایت داشتند و تمامی صدماتی که ذکر گردید ؛ در پای این افراد نیز وجود داشت. در نهایت پیشنهاد می گردد که شرکت های سازنده کفش های سنگنوردی استراتژی های جدیدی در تولیدات خود و در جهت حفاظت از پای ورزشکاران اخذ نمایند. خاطر نشان می سازد که مربیان سنگنوردی نیز نقش مهمی در جهت افزایش آگاهی های ورزشکاران دارند.
منبع: سایت کوهنوردان زرتشتی
نظرات (۰)